Боязид Бистомий ҳазратлари бир куни руҳий хастахона ёнидан ўтиб кетаётганида биттасининг тўқмоқ билан бир нарсаларни ўраётганини кўриб, ундан сўради:
- Нима қиляпсан?
- Телбаларга дори қиляпман.
- Менинг касалимга ҳам бир дори тавсия этасанми?
- Қандай касаллик?
- Гуноҳ ишлаш.
- Мен гуноҳ касаллигини тушунмайман... Мен телбаларга дори қиламан.
Шунда бу гапларни эшитиб турган бир телба Боязид Бистомий ҳазратларига деди:
- Сенинг касаллигинг давосини мен айтаман. Тавба ҳиди билан истиғфор баргини аралаштир. Қалб ҳовончасида тавҳид тўқмоғи билан майдала. Инсоф элагидан ўтказ. Кўз ёши билан суюлтир. Ишқ тандирида пишир... Тонг ва шомда кўп-кўп е... Шунда сенинг касалингдан асар ҳам қолмайди.
Бистомий ҳазратлари “Эҳ, олчоқ дунё! Демак сени ҳам телба деб бу ерга олиб келибдилар” деб у ердан кетди.
